به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، در این گستره‌ سبز و سنگی کردستان، داستان توسعه همان‌قدر که واقعی است، شاعرانه نیز هست؛ داستانی که میان تارهای ساز کُردی تنیده شده و در پیچ‌وخم روستاهای کوهستانی پژواک دارد.

در سال‌های اخیر، شهرهای کردستان از جمله سنندج، سقز، مریوان، بانه و دیگر شهرها ــ با سرعتی بیشتر از ظرفیت‌شان رشد کرده‌اند و خیابان‌ها شلوغ‌تر شده‌اند، ساختمان‌ها قد کشیده‌اند و زندگی شهری با ریتمی تندتر جریان یافته است اما هنوز، در پس‌زمینه‌ی این تحولات، سایه‌ی سنگینی از توسعه‌ نامتوازن دیده می‌شود؛ گویی وزنه‌ی پیشرفت فقط بر کفه‌ی شهرها گذاشته شده است.

در روستاهای کردستان، جایی که چشمه‌ها آرام می‌جوشند و دامنه‌ها با بوته‌های گون و گل‌های بابونه زیور یافته‌اند، زندگی رنگ دیگری دارد، روستاهایی که روزگاری مرکز تولید و تکیه‌گاه اقتصادی مردم بودند، امروز با چالش‌های عمیقی روبه‌رو هستند؛ کمبود فرصت‌های شغلی، ضعف زیرساخت‌ها، فاصله از خدمات آموزشی و درمانی، و مهاجرت آرام اما پیوسته‌ی جوانان به شهرها.

جوانی که در روستای اورامان، دیواندره یا دشت‌های بیجار بزرگ می‌شود، خیلی زود درمی‌یابد که مسیر آینده‌اش، اغلب ناچار از میان شهر می‌گذرد و او میان کوه و دشت، میان خانه‌ گِلی پدری و زندگی شهری، انتخابی سخت دارد؛ انتخابی که بیشتر از خواسته، به ضرورت وابسته است.

نتیجه آن است که شهرها بار جمعیتی بیشتر از توان خود را بر دوش می‌کشند، و روستاها آرام‌آرام سبک‌تر و خاموش‌تر می‌شوند خانه‌های قدیمی کم‌کم بی‌سکنه می‌مانند، باغ‌ها بی‌نگهدار، زمین‌ها بی‌کشاورز و سنت‌هایی که نسل‌ها منتقل شده بود، در سکوت دور می‌شوند.

این شکاف توسعه‌ای تنها یک واقعیت اقتصادی نیست؛ زخمی است فرهنگی و اجتماعی. کردستان، که سرمایه‌اش بیش از هرچیز مردمش هستند، نمی‌تواند در شرایطی پویا باشد که بخشی از این مردم در سایه مانده و بخش دیگر بار سنگین رشد نامتوازن را به دوش می‌کشد.

با این‌همه، همیشه امیدی در دل این سرزمین جریان دارد؛ در روستاهایی که با همت مردمان خود، صنایع دستی و گردشگری را دوباره جان می‌بخشند؛ در زنانی که چرخ قالی را روشن نگه می‌دارند؛ در کشاورزانی که هنوز به خاکشان دل بسته‌اند؛ و در طرح‌هایی که اگر به عدالت و تدبیر اجرا شوند، می‌توانند فاصله‌ی شهر و روستا را کم کنند.

کردستان، با آن همه زیبایی و فرهنگ، شایسته‌ی توسعه‌ای متوازن است؛ توسعه‌ای که نه تنها شهرها را روشن‌تر کند، بلکه چراغ روستاها را نیز پرفروغ‌تر سازد و شاید روزی برسد که صدای پای زندگی، هم در کوهستان‌های دوردست و هم در خیابان‌های پرهیاهوی شهر، یک‌جور شنیده شود؛ روزی که پیشرفت، نه انتخابی محدود، بلکه سهمی برابر برای همه‌ی مردمان این دیار باشد.

 نویسنده: مهوش رحیمی فعال رسانه‌ای