«کردتودی» گزارش می‌دهد؛
گروس، جایی که تاریخ بر دار می‌تند
در سرزمینی که نخ‌ها بوی گل سرخ و پوست گردو می‌دهند، فرش گروس نه زیرانداز خانه‌ها، که زبان بی‌صدای قرن‌هاست؛ نخی که فرهنگ، عشق و ایستادگی زنان و مردان بیجار را به هم می‌دوزد و از دل هر گره، داستانی از زندگی جاری می‌سازد.
