به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، امام علی (ع) در حکمت ۴۲ نهج‌البلاغه به تأثیر بیماری در ریزش گناهان اشاره کرده است.

وَ قَالَ (علیه‌السلام) لِبَعْضِ أَصْحَابِهِ فِي عِلَّةٍ اعْتَلَّهَا:

و به يكى از يارانش كه بيمار بود، فرمود: جَعَلَ اللَّهُ مَا كَانَ [مِنْكَ] مِنْ شَكْوَاكَ حَطّاً لِسَيِّئَاتِكَ، فَإِنَّ الْمَرَضَ لَا أَجْرَ فِيهِ وَ لَكِنَّهُ يَحُطُّ السَّيِّئَاتِ وَ يَحُتُّهَا حَتَّ الْأَوْرَاقِ، وَ إِنَّمَا الْأَجْرُ فِي الْقَوْلِ بِاللِّسَانِ وَ الْعَمَلِ بِالْأَيْدِي وَ الْأَقْدَامِ. وَ إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ يُدْخِلُ بِصِدْقِ النِّيَّةِ وَ السَّرِيرَةِ الصَّالِحَةِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ الْجَنَّةََ.

[قال الرضي رحمه الله تعالى و أقول صدق (علیه‌السلام)، إن المرض لا أجر فيه لأنه ليس من قبيل ما يستحق عليه العوض لأن العوض يستحق على ما كان في مقابلة فعل الله تعالى بالعبد من الآلام و الأمراض و ما يجري مجرى ذلك و الأجر و الثواب يستحقان على ما كان في [مقابل] مقابلة فعل العبد، فبينهما فرق قد بيّنه (علیه السلام) كما يقتضيه علمه الثاقب و رأيه الصائب].

بيمارى و پاک شدن گناهان (اخلاقى، معنوى):

خدا آنچه را كه از آن شكايت دارى (بيمارى) موجب كاستن گناهانت قرار داد، در بيمارى پاداشى نيست امّا گناهان را از بين مى‌برد، و آن‌ها را چونان برگ پاييزى مى‌ريزد، و همانا پاداش در گفتار به زبان، و كردار با دست‌ها و قدم‌هاست. و خداى سبحان به خاطر نيّت راست، و درون پاک، هر كس از بندگانش را كه بخواهد وارد بهشت خواهد كرد.

(سید رضی مى‌گويد: راست گفت امام على عليه‌السّلام «درود خدا بر او باد» كه بيمارى پاداشى ندارد، بيمارى از چيزهایى است كه استحقاق عوض دارد، و عوض در برابر رفتار خداوند بزرگ است نسبت به بنده خود، در ناملايمات زندگى و بيمارى‌ها و همانند آن‌ها، امّا اجر و پاداش در برابر كارى است كه بنده انجام مى‌دهد. پس بين اين دو تفاوت است كه امام عليه‌السّلام آن را با علم نافذ و رأى رساى خود، بيان فرمود).

منبع: نهج‌البلاغه

انتهای خبر/