به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، کوه «بانوی خفته» یا همان «کوه مادر» در شهر بیجارگروس، یکی از جاذبه‌های طبیعی و نمادین استان کردستان محسوب می‌شود که هر ساله در فصل پاییز، با نور غروب خورشید، بازتعریفی چشم‌نواز از هنر طبیعت را به نمایش می‌گذارد.

این کوه، به‌دلیل شکل منحصربه‌فردش که از برخی زوایا، تصویری شبیه به زنی درازکشیده را خلق می‌کند، همواره مورد توجه گردشگران، عکاسان و علاقه‌مندان به جغرافیای طبیعی بوده است.

در غروب پاییزی روزهای پایانی آبان‌ماه، نور مایل به نارنجی خورشید، بازتابی نرم بر خطوط این کوه می‌اندازد و دریچه‌ای بصری به سوی داستانی باستانی از مادری و آرامش باز می‌کند.

بر اساس مشاهدات بصری و گزارش‌های محلی، این کوه در دید از سمت جنوب، نمایی انسان‌گونه از خود ارائه می‌دهد، در سمت راست تصویر، مویی بلند و کشیده دیده می‌شود که به‌آرامی به سمت پشت سر کشیده شده است؛ در ادامه، چهره‌ای نیم‌رخ با برجستگی‌هایی مشابه پیشانی، گودی چشم، بینی، لب و چانه به‌وضوح قابل تشخیص است.

در مرکز این تصویر طبیعی، گردن، سینه و شکمی نرم‌خط دیده می‌شود که به‌تدریج به سمت چپ کوه، به دو پایی ختم می‌گردد که گویی بر روی یکدیگر تا خواب باز شده‌اند، این هماهنگی ژئومورفولوژیکی، چنان دقیق است که بسیاری آن را اثری از دستان خالق توصیف می‌کنند.

شهرستان بیجار، با قدمتی بالغ بر ۷۵۰۰ سال، همواره سرزمینی بوده که طبیعت و اسطوره در آن در هم آمیخته‌اند، کوه «بانوی خفته» نیز جزء همین بافت فرهنگی است، بر اساس روایات محلی، این کوه نمادی از مادری است که برای نگهبانی از کودکان این سرزمین، به‌خوابی همیشگی فرو رفته است.

اهالی گروس بر این باورند که هرگاه بادی از سوی این کوه وزید، نفس‌کشی مادری است که هنوز بر سرزمین فرزندانش نگاه دارد، این باور، فراتر از یک افسانه، بخشی از هویت جمعی و رابطهٔ عمیق مردم با جغرافیای محلی است.

در فصل پاییز، این کوه جذابیت ویژه‌ای پیدا می‌کند، رنگ‌های طلایی و نارنجی برگ‌های بلوط و گردو، پای کوه را به فرشی رنگارنگ تبدیل می‌کند و نور غروب، با زاویهٔ پایین‌تری که دارد، سایه‌های عمیق‌تری بر خطوط بدن‌مانند کوه می‌اندازد.

این لحظات، تنها برای عکاسان، بلکه برای هر بیننده‌ای، فرصتی برای تأمل در هماهنگی طبیعت و انسان است، بسیاری از هنرمندان و نویسندگان محلی، این منظره را در آثار خود به‌عنوان نمادی از پایداری، آرامش و مادری به‌کار برده‌اند.

با این حال، این جاذبهٔ طبیعی، هنوز به‌طور کامل در برنامه‌های گردشگری استان گنجانده نشده است، هیچ فضای خدماتی، تابلوی توصیفی یا مسیر دسترسی ایمن برای بازدیدکنندگان در اطراف آن وجود ندارد.

در حالی که این کوه می‌تواند به‌عنوان یکی از محورهای اصلی گردشگری فرهنگی و طبیعت‌گردی در غرب ایران مطرح شود، هنوز در لیست «مقاصد ناشناخته» باقی مانده است، فعالان گردشگری بیجار خواستار آن هستند که با همکاری میراث فرهنگی و سازمان‌های مرتبط، این مکان با احترام به بافت طبیعی، معرفی و حفاظت شود.

در نهایت، کوه بانوی خفته، فقط یک تپهٔ زمین‌شناختی نیست؛ نمادی از آن است که چگونه زمین می‌تواند داستان انسان را در خود بپروراند و در غروب پاییزی، هنگامی که خورشید بر سینهٔ این «مادر خفته» می‌نشیند، گویی طبیعت، برای یک لحظه، نفسی عمیق می‌کشد و جهان برای تماشای آن ساکت می‌شود.  

یادداشت : بهنام ختار فعال فرهنگی