به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، تولید ظروف سرامیکی در شهر لالجین استان همدان شهرت کشوری دارد؛ ولی جوانان بیجاری توانستند با تولید محصولات جدید، باکیفیت و نوآوری دانش‌بنیان، رقیب بزرگی در این بازار باشند که حتی همشهریان از این توانایی بی‌خبر هستند.

هنرمندانی که در حوزهٔ نقاشی سرامیک با استفاده از مواد معدنی بومی و تکنیک‌های سنتی، به حفظ و زنده نگاه‌داشتن این هنر قدیمی می‌پردازند.

در کنار هر تولیدی، زیبایی و نقش و نگار آن می‌تواند ارزش افزوده محصول را دوچندان کند و همین موضوع در شهرستان بیجار، هنر نقاشی روی ظروف سرامیکی همچنان با وجود چالش‌های فنی و محدودیت دسترسی به رنگ‌های تخصصی، زنده مانده است.

این هنر که در مسیری چندمرحله‌ای از ساخت ظرف گرفته تا نهایی‌سازی نقش‌ها پیش می‌رود، نیازمند دقت، صبر و آشنایی عمیق با مواد معدنی بومی است.

یکی از مراحل حساس این فرآیند، «کُره‌کاری» پس از سنباده است که در آن، سطح ظرف برای پذیرش رنگ‌های دائمی آماده می‌شود.

میلاد مصطفی جوان کارآفرین و نخبه بیجاری که با دانش فنی و اتکا به خداوند، توانسته است در حوزه پر رقیب تولید ظروف سرامیکی حرفی برای گفتن داشته باشد، امروز از مسائل و مشکلاتی سخن می‌گوید که شاید برای هر جوانی که جویای کار و شغل است، نمونه کاملی از موفقیت باشد.

گفتگوی تفصیلی خبرنگار کردتودی با میلاد مصطفی تنها بخش کوتاهی از گفتگوی جذابی است با جوانی که فعل خواستن را توانست معنا کند و راهی را پیش گیرد که از دور مشکل رقابت با تولیدکنندگان شاید سخت و نفس‌گیر باشد.

کردتودی: خودتان را معرفی کنید

مصطفی: میلاد مصطفی هستم ۲۷ساله متولد بیجار و حدود چهار سال است که در حوزه صنایع دستی مشغول به فعالیت هستیم.

کردتودی: چرا تولید ظروف سرامیکی را انتخاب کردید؟

مصطفی: علاقه اولین علت حضور در این عرصه است، ساختن یکی از زیبایی‌های طبیعت و جهان است که اگر وارد آن شوید، پای در جهانی خواهی گذاشت که هیچ پایانی برای ادامه راه تصور نمی‌شود.

کردتودی: از ابتدای کار و فعالیت خود بفرمایید

مصطفی: از حدود پنج سال پیش که در یک کارگاه بسیار کوچک آغاز به کار کردیم و با تولید چند مدل ظروف کوچک سرامیکی به تجربه زیادی رسیدیم، تصور امروزمان دور از ذهن نبود.

کردتودی: ابتدایی مرحله ساخت چیست؟

مصطفی: برای تولید ظروف سرامیکی باید قالب داشته باشید، ۲ راه بیشتر نداریم، یا هزینه کنیم و قالب‌های آماده و تکراری بازار را خریداری کنیم و محصولات قدیمی را تولید کنیم و انتظار داشته باشیم یک بازار ساده و کم‌درآمد را پشت سر بزاریم.

دومین راه هم کسب علم و دانش در تولید قالب‌هایی است که برای اولین‌بار طراحی و ساخته شده است و نمونه دیگری ندارد، هم می‌تواند در بازار حرفی تازه برای گفتن داشته باشد و نیز باتوجه‌به سلیقه مشتریان قابل تغییر و توسعه و حتی تغییرات زیادی باشد.

ما دومین راه را انتخاب کردیم که برای رسیدن به دانش آن، مسائل و مشکلات زیادی را پشت سر گذاشتیم و حتی سختی‌های را تحمل کردیم که اگر حمایت و دلگرمی خانواده نبود، موفقیت امروزمان ممکن نبود.

کردتودی: چه مدت است در حوزهٔ تولید ظروف سرامیکی فعالیت دارید و چه موفقیت‌هایی کسب کرده‌اید؟

مصطفی: تقریباً چهار سال است که در این حوزه فعالیت دارم. در این مدت، توانستم کسب‌وکارم را به‌صورت رسمی ثبت کنم و در نمایشگاه‌های استانی شرکت کنم. سال گذشته، عنوان «کارگاه نمونهٔ استانی» را دریافت کردم که نشان‌دهندهٔ کیفیت کار من است.

کردتودی: چه چالش‌هایی در مسیر تولید با آن مواجه شده‌اید؟

مصطفی: بزرگ‌ترین چالش، کمبود فضای کارگاهی و نبود کورهٔ مناسب است.

من از رنگ‌های معدنی بومی استفاده می‌کنم که نیاز به دمای دقیق و زمان‌بندی ویژه دارند.

اما کورهٔ فعلی‌ام فقط ۳۰۰ لیتر ظرفیت دارد و نمی‌توانم پاسخگوی تقاضای فزاینده مشتریان بود، خریداری کوره هزارلیتری هم نیاز مالی دارد و هم فضایی که بتواند این کوره را در دل خود جای دهد.

کردتودی: برنامه‌ای برای گسترش فعالیت دارید؟

مصطفی: بله، قصد دارم یک سالن تولیدی «سوله» احداث کنم و یک کورهٔ ۱۰۰۰ لیتری تهیه کنم.

در این صورت، می‌توانم حدود ۵۰۰ نفربه‌ویژه زنان روستایی را به کار بگیرم، اما برای این کار، نیاز به حمایت در اخذ مجوز و دسترسی به تسهیلات داریم، ما نیازی به کمک نمادین نداریم؛ فقط فرصتی عادلانه می‌خواهیم.

 
کردتودی: چه چیزی شما را به فکر گسترش کارگاه انداخته است؟
 
مصطفی: تقاضای فزاینده برای ظروف سفارشی به‌ویژه از سوی واحدهای گردشگری و بوم‌گردی خارج از استان نیاز به گسترش ظرفیت تولید را ضروری کرده است.

برنامهٔ من این است که یک سالن تولیدی «سوله» احداث کنم و یک کورهٔ ۱۰۰۰ لیتری تهیه کنم تا بتوانم ظرفیت پخت را به طور چشمگیری افزایش دهم.
 
کردتودی: این گسترش چه تأثیری بر اشتغال‌زایی خواهد داشت؟

مصطفی: این گسترش می‌تواند زمینهٔ استخدام حدود ۵۰۰ نیروی جوان به‌ویژه جوانان را فراهم کند، در شهرستانی که بیش از ۸۰ درصد جمعیت آن در روستاها زندگی می‌کنند، این کارگاه می‌تواند نه‌تنها یک کسب‌وکار، بلکه بستری برای اقتصاد پایدار و جلوگیری از مهاجرت باشد.
 
کردتودی: از چه نهادهایی درخواست حمایت دارید؟
 
مصطفی: خواستار همکاری ادارهٔ صنایع دستی، سازمان میراث‌فرهنگی و شهرداری بیجار هستم تا در فرآیند اخذ مجوز احداث سالن جدید و دسترسی به تسهیلات خوداشتغالی تسهیل ایجاد شود.

ما نیازی به کمک‌های نمادین نداریم؛ فقط می‌خواهیم فرصتی عادلانه برای رشد داشته باشیم، ما به دنبال سیاست‌گذاری‌های حمایتی نیستیم؛ به دنبال فضایی هستیم که کیفیت و خلاقیت، تعیین‌کنندهٔ موفقیت باشد.
 
کردتودی: پس از گسترش، چه برنامه‌ای برای عرضهٔ محصولات دارید؟

مصطفی: قصد دارم شعبه‌های عرضه در شهرهای هم‌جوار راه‌اندازی کنم و با واحدهای گردشگری همکاری کنم تا ظروف سرامیکی بیجاربا نقوش گروسی و رنگ‌های طبیعی به‌عنوان سوغاتی فرهنگی شناسانده شود.

این ظروف، هم زیبا هستند و هم حافظی برای دانش سنتی‌ای که در خطر فراموشی است.

 
کردتودی: در پایان، پیامی برای مسئولان دارید؟
 
مصطفی: ما تمام عشق خود را در هر ظرف ریخته‌ایم.

اکنون نوبت به حمایت هوشمندانهٔ مسئولان است.

اگر بتوانیم این کارگاه را گسترش دهیم، نه‌تنها به بازار داخلی، بلکه به سمت صادرات نیز گام خواهیم برداشت.

در بیجار، هنر و اقتصاد دو روی یک سکه‌اند و هر ظرف سرامیکی که ساخته می‌شود، هم زیباست و هم امید.

شهرک صنعتی فعلی بیجار ظرفیت افزایش واحد ندارد و امیدواریم وعده سه ساله مسئولان شهرستانی در راستای احداث شهرک صنعتی شماره دوم نیز به مرحله عمل برسد، در واقع یک شهرک صنعتی صنایع دستی نیاز امروز شهرستان فرهنگی و کهن دیار گروس است.
 
 انتهای خبر/