به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، در میان چالش‌های متعدد سلامت روان و نیازهای خاص، اختلال اوتیسم به‌عنوان یکی از پیچیده‌ترین و کمتر توجه شده شرایط، همچنان با ناآشنایی عمومی و کمبود حمایت‌های اجتماعی مواجه است.

گزارش‌های مکتوب مادران دارای فرزند اوتیسم، نشان‌دهندهٔ بُعد انسانی این مسئله و نیاز فوری جامعه به افزایش آگاهی و همدلی نسبت به این خانواده‌ها است، در یکی از دل نوشته‌های شخصی، مادری با بیان تجربیات خود، به چالش‌های روزمرهٔ زندگی با فرزند اوتیسمی اشاره می‌کند.

این مادر با تشریح حادثه‌ای ساده مانند سرماخوردگی فرزندش، به ناتوانی در برقراری ارتباط مؤثر با کودک خود اشاره می‌نماید و این ناتوانی، نه‌تنها در سطح فیزیکی، بلکه در بُعد احساسی و روانی نیز تأثیرگذار است.

این مادرمی‌گوید: درحالی‌که بسیاری از کودکان به‌راحتی می‌توانند ناراحتی‌های جسمی خود مانند سردرد یا گلو درد را بیان کنند، کودکان اوتیسمی اغلب نمی‌توانند احساسات درونی خود را به‌خوبی ابراز نمایند این موضوع باعث می‌شود والدین نیز در میانهٔ این ناتوانی‌ها، احساس انزوا و ناتوانی در بیان دردهای خود کنند.

متخصصان روان‌شناسی کودکان استثنایی بیان می‌کنند که این ناتوانی در ارتباط، یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های مادران فرزندان اوتیسمی محسوب می‌شود، این مادران نه‌تنها با مشکلات رفتاری و یادگیری فرزند خود مواجه‌اند، بلکه اغلب با سکوت اطرافیان و عدم درک جامعه نیز دست و پنجه نرم می‌کنند.

یکی از دردهای عمیق‌تر این مادران، از دست‌دادن آرزوهایی است که با تولد فرزندشان در ذهن داشتند، آرزوهایی که شامل رشد طبیعی، استقلال، تعامل اجتماعی و تحقق آینده‌ای شکوفا برای فرزندشان بود، این مادر با اشاره به این موضوع می‌نویسد «خیلی از آرزوهایی که با داشتن کودک اوتیسم دفن می‌شود»، مانند کاملاً مستقل شدن تو، شیطنت‌های نوجوانی و خنده‌های شادمانه‌ات با دوستانت است.

کارشناسان اجتماعی بر این باورند که این آرزوها و انتظارات، بخش طبیعی تجربهٔ والدین است، اما برای خانواده‌های فرزندان اوتیسمی، اغلب همراه با تردید و نگرانی‌های فراوان است، این در حالی است که بسیاری از این خانواده‌ها، با تمام تلاش خود، به دنبال ایجاد زندگی عادی و پایدار برای فرزندانشان هستند.

در ادامه این مادر به‌گونه‌ای ادبی، به آرزوهایی می‌پردازد که ممکن است هرگز تحقق نیابند «مثل اینکه یاد بگیرید موتورسوار شوید، ماشین را جابه‌جا کنید، برنامهٔ جدید پیدا کنید و در گوشی من به رفتارهایم ایراد بگیرید یا به لغاتی که اشتباه می‌گویم بخندید و درستش را یادم بدهید» این جملات نشان‌دهندهٔ ترکیبی از امید و ناامیدی است که بسیاری از والدین این کودکان را در طول زندگی تجربه می‌کنند.

در پایان، این مادر با اشاره به آرزوهای دوران بلوغ فرزند، بیان می‌کند «اشکم سرازیر می‌شود وقتی فکر می‌کنم بچه اوتیسمم را در لباس عروسی و دامادی ببینم» این جمله، نمادی از تمام آرزوهایی است که هر مادر برای آیندهٔ فرزندش دارد، اما برای مادران فرزندان اوتیسمی، اغلب همراه با تردید و نگرانی‌های فراوان است.

نیاز به اقدام جمعی

کارشناسان تأکید می‌کنند که تنها راه مقابله با این چالش‌ها، افزایش آگاهی عمومی از اوتیسم و ایجاد فضایی حمایتی برای این خانواده‌ها است، متخصصان حوزهٔ نیازهای خاص بیان می‌کنند که اوتیسم یک بیماری نیست، بلکه طیفی از تفاوت‌های عصبی است که با آموزش، حمایت و همدلی قابل‌مدیریت است.

بر اساس آمار اخیر، شیوع اوتیسم در کشور در حال افزایش است، اما متأسفانه منابع حمایتی و آموزشی متناسب با این افزایش، همگام نیستند، این در حالی است که خانواده‌های فرزندان اوتیسمی، نیازمند خدمات تخصصی، مشاوره و حمایت روانی هستند.

در نهایت، دل نوشته‌های این مادران، نه‌تنها درد شخصی‌شان را برمی‌تابد، بلکه فریادی است برای درک، پذیرش و حمایت، آن‌ها به جامعه یادآوری می‌کنند که شناخت و آگاهی، تنها راه مقابله با اوتیسم نیست، بلکه کلید ایجاد یک جامعهٔ شایسته برای همه کودکان - از جمله کودکان اوتیسمی است.

نویسنده: فهیمه میرزایی مدیرعامل انجمن اوتیسم بیجار