به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، امام علی (ع) در حکمت ۱۱۶ نهج‌البلاغه به هشدار از آزمایش‌های الهی پرداخته و فرمودند؛  وَ قَالَ (علیه‌السلام): كَمْ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بِالْإِحْسَانِ إِلَيْهِ، وَ مَغْرُورٍ بِالسَّتْرِ عَلَيْهِ، وَ مَفْتُونٍ بِحُسْنِ الْقَوْلِ فِيهِ؛ وَ مَا ابْتَلَى اللَّهُ أَحَداً بِمِثْلِ الْإِمْلَاءِ لَهُ.

و فرمود (ع): بسا كسی كه با احسان و نعمت خداوندى كم‌كم به عذاب او نزديک شود. با پوشيده داشتن گناهش فريب مى‌خورد و از اين كه، مردم او را به نيكى ياد مى‌كنند، فريفته شود. خداوند، هيچكس را به چيزى چون مهلت دادن به او، نيازموده است.

امام عليه‌السّلام (درباره آزمايش بندگان) فرموده است؛

۱- بسا كسی كه باحسان و بخشش (خداوند) به‌ او كم‌كم به عذاب و كيفر نزديک شده (چون هر چند خدا به او احسان کند او به نافرمانى بيفزايد و كفران كند)

۲- و بسا كسی كه به جهت گفتار نيک (مردم) درباره او در فتنه و سختى افتاده (چون خود پسندى او را از سپاسگزارى نعمت‌هاى خدا كه از جمله آن‌ها گفتار نيک مردم است درباره او باز مى‌دارد و به عذاب و سختى گرفتار مى‌شود.

۳- و خداوند كسی را مانند مهلت دادن او (در دنيا) آزمايش ننمود (زيرا نعمت زندگى بزرگ‌ترين نعمتى است كه بنده به آن آزمايش می‌شود).

منبع: نهج‌البلاغه

انتهای خبر/