به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، از هجوم بیگانگان تا بحران‌های داخلی، از تحریم‌های طاقت‌فرسا تا روزهای تلخ و دشوار معیشتی، همواره ایستاده‌اند، مقاوم، دلیر و با امید ایران زمین.

ایرانیان، میراث‌داران کوروش و آریوبرزن، فرزندان ستارخان و باکری‌ها، مردمی‌اند که درد را می‌شناسند، اما تسلیم را نه. این خاک، فرزندان خود را با روحی آبدیده و قلبی تپنده از عشق به زندگی، پرورش داده است.

در سکوت شب‌های سخت، در صف‌های طولانی، در دلِ ناامنی اقتصادی و فشارهای جهانی، چیزی درون مردم زبانه می‌کشد شوق بقا، عطش آزادی، امید به فرداو این است رمز ماندگاری ایران است.

ایستادگی مردم ایران، نه یک شعار، بلکه واقعیتی عینی است واقعیتی که در نگاه یک مادر کارگر، در دستان پینه‌بسته یک کشاورز، و در امید نسل جوان برای ساختن آینده‌ای روشن، به چشم می‌آید.

مردم ایران در لحظاتی که دیگران شاید تسلیم شوند، بیشتر می‌درخشند آن‌ها در تاریکی به دنبال روشنایی می‌گردند و در سرمای بی‌رحم، برای همدیگر گرما می‌آفرینند هر بار که درهای جهان به روی‌شان بسته می‌شود، از دل توانمندی‌های خود راهی تازه می‌سازند خلاقیت، پایداری و ایمان، ستون‌های این استواری‌اند.

در طول دهه‌ها، این مردم نشان داده‌اند که برای ایستادن نیازی به تکیه‌گاه ندارند؛ خود تکیه‌گاه یکدیگر شده‌اند از همسایگی‌هایی که در دل بحران معنا یافته‌اند، تا کمک‌های بی‌منت به سیل‌زدگان، زلزله‌زدگان و آسیب‌دیدگان از مشکلات اجتماعی، این ملت بارها و بارها ثابت کرده‌اند که اتحاد و همبستگی، جزئی از DNA فرهنگی‌شان است.

مقاومت برای ایرانی تنها به معنای ایستادن نیست، بلکه به معنای ساختن نیز هست ساختن خانه‌ای تازه از دل ویرانی، رویاندن امید از دل خاک خشکیده، و آموختن هنر زندگی حتی در زمانی که زندگی ساده نیست. در دل سخت‌ترین روزها، شعر گفته‌اند، موسیقی ساخته‌اند، علم آفریده‌اند و به نسل‌های آینده آموخته‌اند که هیچ طوفانی همیشگی نیست.

ایستادگی مردم ایران، داستان مادری‌ست که با کمترین امکانات، فرزندش را به دانشگاه می‌رساند داستان دختری‌ست که در کوچه‌ای خاکی، رویای مهندسی در سر دارد داستان کارگری‌ست که با دست‌های خسته، هنوز لبخند می‌زند، چون می‌داند تلاشش بذر زندگی را در دل زمین می‌کارد.

این مردم، با همه‌ی زخم‌هایی که بر تن دارند، قامت‌شان را خم نکرده‌اند.و همین، بزرگ‌ترین پیروزی‌ست آن‌ها به ما یاد می‌دهند که در برابر سختی، می‌توان ایستاد، نفس کشید، گریه کرد، اما دست نکشید. آن‌ها قهرمانان گمنامی هستند که در تاریخ رسمی شاید نامی نداشته باشند، اما در قلب یک ملت، جاودانه‌اند.

و امروز، هرچند زخم‌های تازه بر جان این ملت نشسته، اما امید هنوز زنده است. چراغی هرچند کوچک، در دل تاریکی می‌سوزد. این شعله خاموش نمی‌شود، چون با ایمان مردم روشن مانده. و مادامی که این امید زنده است، ایران نیز خواهد ماند.

یادداشت از گل‌آرا ظاهری