به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، روایت امروز خبرنگار ما در مورد شهرکی با نام زیبای باغ سالاری است که از سال ۱۳۷۲ کلنگ آن به زمین‌خورده است و مردم منطقه نیز که قبلاً در روستای تخت زندگی می‌کردند با امیدی که به شهرک داشتند در آرزوی شهر شدن ماندند و امروز هنوز هم خبری از کمترین امکانات رفاهی در آن نیست.

 بیجار، شهری با قدمتی تاریخی و موقعیتی راهبُردی در غرب ایران، امروزه گواه یک داستان ناتمام از توسعه شهری است، داستانی که در دهه ۷۰ آغاز شد و با طراحی و اجرای شهرکی به نام «باغ سالاری» همراه بود و شهرکی که در بهترین موقعیت‌های شهری بیجار قرار گرفته بود و باهدف جذب ساکنان و توسعه افق‌های جدید شهرنشینی به اجرا درآمد.

 اما این شهرک که باید امروز بخشی از پویایی و زندگی شهری بیجار محسوب می‌شد، سه دهه گذشته بدون گام برداشتن به‌سوی شهری شدن، به یک‌گوشه فراموش‌شده از شهر تبدیل شده است، شهرکی که وضعیت امروزش از بسیاری از روستاهای دورافتاده و محروم هم بدتر به نظر می‌رسد.

 در سفر معاون رئیس‌جمهور در امور توسعه روستایی و مناطق محروم نیز ضمن معرفی روستاهای مستعد گردشگری، باید فکری نیز برای روستاهای حاشیه شهر بیجار نیز می‌شد یا حداقل به آن اشاره داشت، زیرا شهرک‌های امروز شهر بیجار که در نقاط حاشیه واقع شده‌اند وضعیتی بدتر از روستاهای دورافتاده دارند و تنها برچسب شهرک را پسوند نام خود دارند.

 روایت ما در این گزارش درباره شهرکی به نام زیبای «باغ سالاری» است؛ نامی که با امیدواری و عطر باغ‌های دل‌نشین همراه می‌شد، اما واقعیت آن دورتر از تمامی این تصورات به ناامیدی‌های زندگی در شرایطی ناپایدار و بی‌ثبات تبدیل شده است، این شهرک از سال ۱۳۷۲ با اجرای اولین طرح‌های عمرانی به‌عنوان یکی از مناطق توسعه‌یافته شهری مطرح شد و ساکنانی که پیش از آن در روستای تخت سکونت داشتند، با امید به زندگی بهتر، عمر خود را به این شهرک تازه ساخته پیوند زدند.

 امروز بیش از سه دهه از تأسیس این شهرک می‌گذرد و هنوز هم ساکنان آن در شرایطی نامناسب و بدون دسترسی به حداقل امکانات زندگی شهری زندگی می‌کنند، برخی از معابر فاقد آسفالت، شبکه فاضلاب ناکارآمد، عدم وجود سیستم مناسب زهکشی، نبود فضای سبز و خدمات شهری از جمله معضلات اصلی این منطقه به شمار می‌رود.

 مدرسه‌ای که باید مظهر علم و دانش باشد و در بهترین حالت می‌توانست دانش‌آموزان منطقه تخت را کاملاً پوشش دهد بیش از ۹ سال است که بدون پشتوانه رها شده است و امروز بخش کوچکی از دانش‌آموزان مقطع ابتدایی را به‌صورت فشرده در مکانی قدیمی و فرسوده فعالیت می‌کند، مرکز بهداشتی نیز در این منطقه تعریف نشده است و حتی درمانگاه کوچکی نیز وجود ندارد که حداقل اقدامات اولیه بهداشتی و درمانی را به جمعیت منطقه ارائه دهد و از هزینه رفت‌وآمد به مرکز شهر برای یک کار سطحی پیشگیری کند.

 ساکنان این منطقه، باوجود گذشت سال‌ها، همچنان در انتظار تحقق وعده‌هایی هستند که در زمان تأسیس شهرک به آن‌ها داده شده بود، وعده‌هایی درباره زندگی شهری، دسترسی به امکانات رفاهی، اشتغال و توسعه، اما در عمل این شهرک به یک سرزمین فراموش‌شده تبدیل شده است.

 باغ سالاری شهرکی که نه شهر شد و نه روستا، زندانی یک هویت نامشخص است، یک منطقه که نه از منظر شهرداری و نه از دید منابع روستایی موردتوجه قرار گرفته و در نتیجه، به یک چالش توسعه‌ای بی‌پایان تبدیل شده است.

 در این میان، ناامیدی‌ها در بین ساکنان روزبه‌روز بیشتر می‌شود، جوانانی که در این منطقه به دنیا آمده‌اند، در حال فرار از محدودیت‌ها و شرایط نامناسب زندگی هستند، خانواده‌هایی که بیش از نیم‌قرن است در این منطقه ساکن هستند، باوجود سرمایه‌گذاری‌های سنگین در زمین و ساختمان، شاهد افت شدید ارزش ملکی خود هستند، زمینی که نه از نظر شهری و نه از منظر روستایی قابلیت استفاده ندارد و تنها به‌عنوان یک سرمایه‌گذاری ناموفق در دفتر تلخ خاطرات آن‌ها ثبت شده است.

 داستان زندگی مردم شهرک باغ سالاری بیجار که در سایه ناامیدی و بی‌توجهی موج می‌زند، هنوز هم امید به روزی بهتر را در دل دارند، شهرک باغ سالاری، نه فقط یک مکان جغرافیایی، بلکه نمادی از شکست‌های توسعه‌ای است که نیازمند بازنگری جدی از سوی مسئولان است، شاید بتوان با یک برنامه‌ریزی دقیق و اجرایی عملی، این شهرک را از وضعیت نیمه روستایی - نیمه‌شهری نجات داد و به آن هویتی جدید داد، اما در غیاب هرگونه اراده سیاسی و برنامه‌ریزی منسجم، این شهرک به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های شکست توسعه در سطح منطقه، در تاریخ نوشتاری بیجار ثبت خواهد شد.

در این گزارش به دنبال پاسخ به سؤالاتی هستیم که ساکنان باغ سالاری هر روز از خود می‌پرسند: آیا ما واقعاً بخشی از شهر بیجار هستیم؟ آیا این زمین‌ها، زمین‌های شهری هستند یا روستایی؟ و در نهایت، چه کسی مسئول این وضعیت است و چه زمانی می‌توان انتظار تغییر داشت؟

 باغ سالاری شهرکی که نه شهر شد و نه روستا، امروز نمادی از بی‌خیالی و بی‌عدالتی توسعه است، شهرکی که با نامی زیبا و امیدی بزرگ آغاز شد، اما امروز تنها به یادگاری تبدیل شده است، در اینجا گل‌های باغ سالاری خشک شده‌اند و تنها گردوغبار خیابان‌های ناهموار و بی‌خانمان آن، ساکنان را به یاد سال‌های گذشته می‌اندازد، سال‌هایی که با امید به شهر شدن، قلب‌ها را گرم کرده بودند، اما امروز تنها به خاطره‌ای تلخ تبدیل شده‌اند.