به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، شهید کریم ابراهیمی نیا روز یکم خرداد ماه سال ۱۳۴۳ میان خانواده‌ای متدین و کشاورز در روستای «ورچک» از توابع شهرستان بانه به دنیا آمد. پدرش عثمان و مادرش منیژه نام داشت.
کریم دوران کودکی را در محیط با صفای روستا سپری کرد و با رسیدن به سن ۶ سالگی برای کسب علم و دانش راهی مدرسه شد و پس از پایان در دوره ابتدای به دلیل نبود امکانات تحصیلی و آموزشی در روستا از ادامه تحصیل باز ماند.
وی در سن جوانی به همراه دیگر اعضای خانواده به شهر بانه عزیمت کرد و آنجا مشغول به کار شد.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، کریم به همراه برادرش به عضویت سازمان پیشمرگان مسلمان کرد درآمدند تا با تمام وجودشان از انقلاب اسلامی در برابر دشمنان دفاع کنند.
وی بعد از شهادت برادرش با عزمی راسخ و روحیه‌ای مضاعف‌تر در میدان مبارزه حاضر شد و با شجاعت و شهامتی که از خود نشان داد پس از مدت کوتاهی به عنوان مسئول گروه ضربت انتخاب شد.
از آنجا که این پیشمرگ مسلمان کرد در تمام عملیات‌ها برای پاک سازی منطقه از لوث گروهک ضد انقلاب شرکت داشت در یکی از عملیات‌ها به درجه جانبازی نایل آمد.
زمانی که با پیکر مجروح و خونین به خانه بازگشت در مقابل بی تابی اعضای خانواده از جمله مادرش، با لبخند اطرافیان را دلداری می‌داد و خطاب به مادرش می‌گفت: «مادر جان! خونی که برای عزت، شرف و میهن ریخته می‌شود مایه افتخار و سربلندی است».

کریم سرانجام پس از سال‌ها مجاهدت در راه اسلام روز بیست و چهارم آبان ماه سال ۱۳۶۵ حین درگیری با گروهک ضد انقلاب در روستای «ورچک» از توابع شهرستان بانه به شهادت رسید و پیکر مطهرش پس از تشییع در روستای «سیا حومه» به خاک سپرده شد.

کریم انسانی شجاع، با شهامت و مرد جنگ بود، از اینکه همیشه در میدان نبرد با دشمن حاضر بود احساس رضایت داشت خلاصه روحیه جنگاوری او ستودنی بود.
یکی از روز‌ها که تازه از ماموریت برگشته بود ازش پرسیدم، تا کی میخوای تمام هستی و نیستی خودت را وقف جنگ با ضد انقلاب کنی؟ به نظر تو بهتر نیست وقتی هم برای خانواده در نظر بگیری؟
کریم در حالی که داشت لباس رزم از تن در می‌آورد، گفت: حق باتوست، اما تا وقتی که دشمنان ما امنیت و آسایش کشور را تهدید می‌کنند نباید دست از نبرد برداشت و خانواده در سایه امنیت می‌تواند آرامش و آسایش داشته باشد. ولی خیالت راحت باشه ان شا الله به زودی شر دشمن از سر مردم کم خواهد شد و سالیان سال در کنار هم خواهیم بود.

راوی: سیده نجیبه حسینی همسر شهید