به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»،کردستان این دیار کوهستانی با طبیعتی بکر و فرهنگی اصیل، گنجینه‌ای از ظرفیت‌های انسانی، طبیعی و اقتصادی است که قرن‌هاست در دل تاریخ ایران درخشیده است با مردمانی شریف، سخت‌کوش و فرهیخته که همواره در خط مقدم دفاع از هویت ملی و وحدت سرزمینی ایستاده‌اند امروز در میان کوه‌ها و دشت‌های پررمز و راز زادگاه‌شان، چشم انتظار توسعه‌ای هستند که هم‌پای شایستگی‌شان باشد.

استان کردستان نه‌تنها در منابع طبیعی نظیر آب، خاک حاصلخیز، جنگل، مراتع و ذخایر معدنی، بلکه در ظرفیت‌های انسانی، دانشگاهی، فرهنگی و گردشگری نیز کم‌نظیر است. 

وجود مرزهای مشترک با کشور عراق، فرصتی برای تبدیل این استان به دروازه صادراتی غرب کشور است، با این‌همه کردستان هنوز از فقر زیرساختی، نبود مسیرهای استاندارد مواصلاتی، ضعف صنایع مادر، کم‌آبی و نرخ بالای بیکاری رنج می‌برد؛ رنجی که بیش از آنکه ریشه در کمبود منابع داشته باشد، ناشی از ناکارآمدی مدیریتی و بی‌برنامگی مزمن است.

در چنین شرایطی، اظهارات اخیر استاندار کردستان در جلسه شورای برنامه‌ریزی و توسعه استان که از عدم مصرف بالغ بر ۲ هزار میلیارد تومان از اعتبارات اجرایی در استان خبر داد، زنگ خطر جدی برای مردم و دلسوزان توسعه این منطقه بود. این عدد نه‌تنها یک آمار تلخ مالی است، بلکه آینه‌ای تمام‌قد از واقعیتی تلخ‌تر است: فقدان کفایت اجرایی در سطوح مدیریتی استان و بی‌توجهی به مشکلات عدیده‌ای که سال‌هاست گریبان مردم را گرفته است.

در حالی که روستاهای کردستان با کم‌آبی و نبود آب شرب پایدار دست‌وپنجه نرم می‌کنند، مسیرهای ارتباطی استان هنوز در سطحی پایین و ناایمن قرار دارند و شهرهای مرزی همچنان درگیر بیکاری، مهاجرت نخبگان و نبود زیرساخت‌های تولیدی هستند، عدم جذب و هزینه‌کرد این میزان از بودجه تخصیص‌یافته، مصداق بارز فرصت‌سوزی در مقیاسی فاجعه‌بار است. 

بودجه‌ای که می‌توانست پروژه‌های آبرسانی، راه‌سازی، توسعه شبکه برق و گاز، احداث زیرساخت‌های گردشگری، احیای واحدهای صنعتی نیمه‌فعال و بهبود خدمات درمانی را به ثمر برساند، حالا در کش‌وقوس بی‌تدبیری به سرنوشت نامعلومی سپرده شده است.

سئوال جدی اینجاست که چگونه با وجود مشکلات مزمن و ساختاری در استان، چنین حجمی از منابع مالی، بدون جذب و بهره‌برداری رها شده است؟ آیا سیستم نظارتی، پاسخ‌گو و دقیق در سطوح استانداری، فرمانداری‌ها، ادارات اجرایی و دستگاه‌های متولی وجود نداشته؟ و مهم‌تر از همه، چه کسی پاسخ‌گوی فرصت‌های از دست رفته توسعه در این استان است؟

استان کردستان بیش از آنکه نیازمند شعار و وعده‌های تکراری باشد، محتاج مدیرانی است که نه از سر تعارف، بلکه بر مبنای برنامه‌محوری، تخصص‌گرایی و تعهد به توسعه منطقه‌ای، بتوانند از اعتبارات قانونی تخصیص‌یافته بهره‌برداری مؤثر کنند. 

فقدان نظام ارزیابی عملکرد مدیران استانی در حوزه جذب بودجه و اجرای پروژه‌ها، امروز به نقطه‌ای خطرناک رسیده که امنیت روانی و امید اجتماعی را تهدید می‌کند.

این فاجعه مدیریتی باید نقطه‌عطفی برای بازبینی جدی در ساختار اداری و اجرایی استان باشد، لازم است نهادهای نظارتی، مجلس شورای اسلامی، دیوان محاسبات و سازمان برنامه‌وبودجه، با ورود قاطع و مطالبه‌گرانه، دلایل این ضعف اجرایی را روشن کرده و با متخلفان یا اهمال‌کاران برخورد قانونی کنند.

محرومیت در کردستان، امروز نه به‌دلیل نبود منابع، بلکه به‌دلیل فاصله معنادار میان امکانات موجود و اراده مدیریتی لازم برای بهره‌برداری از آن‌هاست. مردم نجیب این استان، شایسته آن‌اند که طعم توسعه را با تمام وجود بچشند، نه آنکه همواره از تریبون‌ها، وعده‌های عمل‌نشده را بشنوند.

در شرایطی که کشور با چالش‌های کلان اقتصادی مواجه است و هر ریال از بودجه عمومی می‌تواند سرنوشت یک پروژه یا یک خانواده را تغییر دهد، عدم استفاده از هزاران میلیارد تومان اعتبار، چیزی جز خیانت به عدالت توسعه‌ای و فرصت‌سوزی تاریخی نیست؛ بی‌شک ادامه این روند نه‌تنها توسعه را از استان می‌گیرد، بلکه سرمایه اجتماعی را نیز به‌شدت فرسایش خواهد داد.

در پایان، لازم است یک پیام روشن به مدیران استانی داده شود، مردم کردستان دیگر تحمل بی‌برنامگی، سستی و انفعال را ندارند،‌اگر نمی‌توانید از فرصت‌ها استفاده کنید، جای خود را به کسانی بدهید که باورمند به توسعه و متعهد به عدالت سرزمینی هستند.

نویسنده: طاهره جلوخانی