به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، این‌جا، در دل غرب ایران، فرهنگی کهن با صدای دف و نغمه تنبور، سرود همبستگی می‌خواند و تنوع، به جای تفرقه، بهانه‌ای برای دوستی است.

کردستان فقط یک ناحیه جغرافیایی نیست سرزمینی‌ست که کوه‌های بلندش، همچون نگهبانان وحدت، قرن‌هاست نظاره‌گر همزیستی اقوام و آیین‌های گوناگون‌اند از مریوان تا سنندج، از بانه تا سقز، مردمانی زندگی می‌کنند که با وجود تنوع قومی و مذهبی، فرهنگ صلح و احترام را پاس داشته‌اند.

در این سرزمین، آفتاب که بر قله‌های زاگرس می‌تابد، نه تنها روشنایی به دشت‌ها می‌بخشد، که نوری بر تاریکی‌های جدایی است.

طبیعت کردستان با زبان خاموش خود، درس وفاداری به خاک و هم‌زیستی را در گوش جان زمزمه می‌کند.

مردمی با ریشه‌هایی در صلح اتحاد در دل تفاوت‌ها

کردستان را نمی‌توان تنها با زبان و قوم شناخت بلکه باید آن را با دل شنید، با چشم دید و با تاریخ فهمید. 

مردمان این دیار، کرد، فارس، ترک، لر یا اقلیت‌های مذهبی در کنار هم زیسته‌اند، شانه به شانه، در شادی‌ها و سختی‌ها، بی‌آنکه تفاوت‌ها را مانع مهر بدانند.

در بازارهای سنتی سنندج، صدای خنده فروشنده و خریدار، فارغ از لهجه‌شان، نوای وحدت است در شب‌نشینی‌های روستاهای اورامانات، زمانی که دف در دست و آواز در دل، همه دور یک آتش حلقه می‌زنند، دیگر مرزی میان من و تو نیست؛ تنها «ما» هست که معنا می‌یابد.

فرهنگ، زبان مشترک وحدت

موسیقی کردی با نوای تنبور و سوز آوازهای عاشقانه، یکی از جلوه‌های همبستگی فرهنگی در کردستان است. هنری که نه تنها میراث نیاکان است، بلکه زبانی‌ست برای بیان آنچه واژه‌ها از بیانش ناتوان‌اند. موسیقی، در کردستان، نه تنها هنر است، که پل ارتباطی‌ میان دل‌ها است.

فرهنگ کردی، با لباس‌های رنگارنگ، آئین‌های باستانی چون نوروز و یارسان، و ادبیاتی سرشار از عشق به خاک و انسان، همچون چتری‌ است که همه اقوام این سرزمین را زیر سایه خود می‌گیرد در سایه همین فرهنگ است که تفاوت‌ها به فرصت بدل می‌شوند فرصتی برای درک بهتر یکدیگر.

تاریخ گواهی‌ است بر همزیستی اصیل

در طول تاریخ، کردستان بارها عرصه بحران‌های سیاسی و اجتماعی بوده اما در دل همین آشفتگی‌ها، مردمش وحدت را چون فانوس در دل تاریکی حفظ کرده‌اند.

 در زمان جنگ تحمیلی، جوانان کردستان همان‌قدر برای دفاع از ایران جان دادند که دیگر هم‌وطنان؛ و این سرزمین یکی از سنگرهای مقاوم در برابر دشمن شد.

حتی زمانی که رسانه‌ها تصویرهای تحریف‌شده از منطقه ارائه می‌دادند، مردم کردستان بی‌اعتنا به نگاه‌های بیرونی، به هم تکیه زدند از دل همین تکیه‌ها بود که کردستان تبدیل به الگویی از وحدت قومی در دل کشوری متکثر شد.

نمادهای امروز، امیدهای فردا

امروز کردستان تنها در دل تاریخ یا فرهنگ کهن خلاصه نمی‌شود بلکه در دانشگاه‌های آن، در پروژه‌های مشترک شهری، در همکاری‌های علمی، هنری و اقتصادی بین اقوام مختلف، می‌توان تبلور تازه‌ای از وحدت را دید.

 جوانان کرد، فارس، ترک یا لر، دیگر نه تنها در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر، بلکه در فضای مجازی نیز با هم تعامل دارند هم‌صدا، برای ساختن آینده‌ای بهتر.

رویدادهای فرهنگی چون جشنواره موسیقی نواحی یا نمایشگاه‌های هنری محلی، بهانه‌ای‌ برای گسترش روابط بین‌فرهنگی و گفتگو میان نسل‌ها و اقوام است و این پویایی، قلب تپنده وحدت امروز کردستان است.

کردستان الگویی برای ایران و فراتر از آن

کردستان با تمام زیبایی‌ها، دشواری‌ها، خاطره‌ها و زخم‌ها، امروز به الگویی تبدیل شده برای آنکه چگونه می‌توان «متفاوت» بود اما «متحد» ماند. این سرزمین به همه ما یاد می‌دهد که همبستگی، نه در حذف تفاوت‌ها، بلکه در پذیرش و احترام به آن‌ها است.

در زمانی که جهان با شکاف‌های فرهنگی، مذهبی و قومی دست‌به‌گریبان است، کردستان می‌تواند صدایی باشد در گوش این سیاره زخمی صدای مردمانی که به‌رغم همه چیز، در کنار هم با مهر، با احترام، با شرافت مانده اند.

«وحدت» در کردستان یک شعار نیست واقعیتی جاری در خیابان‌ها، مدرسه‌ها، بازارها و خانه‌ها است.

 در این سرزمین، واژه‌ها رنگ می‌گیرند و انسان‌ها در آیینه دیگری خود را بازمی‌یابند کردستان، با همه شکوه کوهستانی‌اش، نمادی‌ست از آنچه ایران می‌تواند باشد: سرزمینی برای همه، خانه‌ای که در آن «ما» معنا دارد.

انتهای خبر/