آموزش؛ تبعیض در دل شهر

 در محله‌هایی مثل نایسر و گریزه، آموزش به‌جای یک حق مسلم، به یک رقابت سخت برای نشستن پشت نیمکت تبدیل شده است.

 روژین ۱۳ساله از محله نایسر هر روز صبح نیم ساعت پیاده می‌رود تا به تنها مدرسه راهنمایی محله برسد. 

 وی افزود: بیشتر روزها دیر می‌رسم، چون صف کلاس‌ها شلوغ است و در بعضی روزها حتی مجبور می‌شوم در راهرو بنشینم.

 وقتی باران می‌بارد سقف کلاس چکه می‌کند بخاری گازی هم درست کار نمی‌کند و ما با کت سر کلاس بنشینیم.

 در ادامه فرشته احمدی مادر یک دانش‌آموز کلاس پنجم در محله گریزه در گفتگو با خبرنگار کردتودی اظهار داشت: بچه‌ام سه سال است که در همان مدرسه ابتدایی درس می‌خواند کلاس‌ها ترک‌خورده، نیمکت‌ها قدیمی، و هیچ امکانات هوشمندی نیست.

 وی افزود: وقتی به مدارس مرکز شهر می‌رویم برای کار اداری، بچه‌ام با تعجب می‌پرسد چرا آنجا وایت‌برد دیجیتال و کتابخانه مرتب دارند؛ ولی ما نداریم؟

 مادر این دانش‌آموز بیان داشت: کمبود فضا، باعث دو شیفته شدن مدارس شده است کلاس‌هایی که باید حداکثر ۱۵ دانش‌آموز داشته باشند، اکنون ۲۵ نفر را در خود جای‌داده‌اند معلم‌ها فرصت رسیدگی فردی به دانش‌آموزان را ندارند و کیفیت آموزش افت کرده است.

 وی گفت: بسیاری از والدین به‌ناچار بچه‌هایشان را به مدارس خصوصی یا مدارس مرکز شهر می‌فرستند، اما همه توان پرداخت هزینه رفت‌وآمد و شهریه را ندارند.

 در ادامه مهسا شریفی، کارشناس تعلیم‌وتربیت، در این باره افزود: تراکم جمعیت در حاشیه شهر سنندج در دهه اخیر چندین برابر شده اما توسعه زیرساخت‌های آموزشی متناسب نبوده است.

 وی گفت: اگر سرانه فضای آموزشی استاندارد برای هر دانش‌آموز ۸ مترمربع است، در برخی مدارس حاشیه‌ای این عدد به کمتر از ۲ مترمربع رسیده است و این یعنی تحصیل در شرایط استرس‌زا، بی‌کیفیت و بدون عدالت آموزشی.

 شریفی خاطرنشان کرد: عدم توجه به مناطق حاشیه‌ای در بلندمدت می‌تواند منجر به ترک تحصیل، کار کودک و حتی بروز آسیب‌های اجتماعی شود چرا که وقتی یک نوجوان احساس می‌کند آموزش برایش بی‌فایده یا دست‌نیافتنی است، اولین قربانی آن اعتمادبه‌نفس و امید اوست.

فاصله دیجیتالی

 این کارشناس بیان داشت: بروز کرونا نشان داد که شکاف دیجیتالی میان مدارس مرکز شهر و حاشیه‌ای بسیار جدی‌است درحالی‌که بسیاری از مدارس در مرکز سنندج به سیستم هوشمند و اینترنت و لپ‌تاپ مجهز شدند، مدارس نایسر و حسن‌آباد حتی برای آموزش مجازی، اینترنت پایدار نداشتند.

 وی گفت: این نابرابری نه‌تنها ادامه دارد؛ بلکه بسیاری از دانش‌آموزان هنوز هم از تخته‌های کهنه، کتاب‌های فرسوده و بخاری‌های ناایمن استفاده می‌کنند.

صداهایی که شنیده نمی‌شوند

در ادامه دانش‌آموزی به نام سامیار از محله حسن‌آباد در گفتگو با خبرنگار کردتودی اظهار داشت: ما دو کلاس را با هم یکی می‌کنیم؛ چون معلم کم داریم.

 وی در ادامه گفت: گاهی معلم ریاضی می‌شود معلم علوم و همین باعث می‌شود که آخر سال با افت شدید تحصیلی روبه‌رو شویم.

 اینجاست که مطالبه جدی از اداره کل آموزش‌وپرورش کردستان و شهرداری سنندج شکل می‌گیرد. مردم این مناطق انتظار ندارند همه چیز لوکس باشد، اما توقع دارند که مدرسه برای فرزندشان فقط یک اتاق با بخاری کهنه نباشد.

شریفی خاطرنشان کرد: نابرابری آموزشی در سنندج تنها یک مشکل محلی نیست، بلکه زنگ خطر بزرگی برای آینده توسعه اجتماعی و انسانی این استان است.

وی افزود: اگر امروز فکری برای زیرساخت آموزشی نایسر، حسن‌آباد و گریزه نشود، فردا با نسلی روبه‌رو خواهیم بود که احساس می‌کند جامعه او را فراموش کرده است.

این کارشناس بیان داشت: مسئولان آموزش‌وپرورش، نهادهای شهری و خیرین باید با نگاه عدالت‌محور و بدون تمرکز صرف بر مرکز شهر، برای ساخت کلاس‌های استاندارد، جذب معلم تازه‌نفس و هوشمندسازی مدارس حاشیه‌ای اقدام کنند. آموزش حق کودکان است، نه یک امتیاز ویژه. تا دیر نشده، باید صدای این دانش‌آموزان را شنید و در عمل پاسخ داد.

راه‌حل‌ها و امیدواری‌ها

 دراین‌بین کارشناسان بسیاری پیشنهاد می‌دهند که بخشی از بودجه‌های محرومیت‌زدایی و درآمدهای شهرداری باید صرف ساخت مدارس جدید، کلاس‌های پیش‌ساخته، و تأمین تجهیزات هوشمند شود.

 همچنین مشارکت خیرین مدرسه‌ساز می‌تواند گره‌گشا باشد، به‌شرط آنکه اولویت ساخت مدارس به مناطق پرجمعیت حاشیه‌ای داده شود.

 درعین‌حال، برخی معلمان داوطلب و گروه‌های مردمی در حال تلاش برای ایجاد کلاس‌های فوق‌برنامه رایگان و حتی آموزش آنلاین هستند این اقدامات امیدبخش است؛ اما کافی نیست و باید با حمایت نهادی همراه شود.

انتهای خبر/