به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، در سپیده‌دمان روستاهای دورافتاده، جایی که هنوز مه صبحگاهی بر کوه‌ها و دشت‌ها نشسته است، چراغ خانه‌های بهداشت روشن می‌شود. این روشنایی نه تنها نشانه آغاز روزی تازه، بلکه نویدبخش تداوم حیات و امید در دل مردمانی است که شاید فاصله‌شان تا نزدیک‌ترین مرکز درمانی کیلومترها راه باشد، بهورز در چنین سکوتی همان نگاه بیدار و دستی یاریگر است که در سخت‌ترین شرایط، پاسدار سلامت جامعه می‌شود.

روز بهورز فرصتی است تا از این فرشتگان بی‌ادعا یاد کنیم؛ کسانی که در روستاهای دورافتاده کردستان، میان کوه‌ها و راه‌های صعب‌العبور، با کمترین امکانات بیشترین تأثیر را در زندگی مردم بر جای گذاشته‌اند. آنان نماد هم‌زیستی انسان و مسئولیت اجتماعی‌اند و کارنامه‌شان با سلامت هزاران کودک، مادر و خانواده گره خورده است.

نقش بهورزان در ارتقای سلامت روستاهای کردستان

کردستان به دلیل شرایط جغرافیایی خاص و پراکندگی روستاها، همواره در حوزه ارائه خدمات بهداشتی با دشواری‌هایی روبه‌رو بوده است. در چنین بستری، حضور بهورزان به‌ویژه در مناطق مرزی و کوهستانی، نقش بی‌بدیل ایفا کرده است. بهورز کردستان تنها یک ارائه‌دهنده خدمت بهداشتی نیست، بلکه به عنوان عضوی از همان جامعه روستایی، با زبان، فرهنگ و باورهای مردم آشناست و همین شناخت، اعتماد و ارتباطی عمیق ایجاد می‌کند.

بهورزان با پای پیاده یا وسایل ابتدایی، به خانه‌های روستاییان می‌روند؛ مادران باردار را تحت مراقبت قرار می‌دهند، کودکان را واکسینه می‌کنند و اصول اولیه بهداشت فردی و محیطی را آموزش می‌دهند. در بسیاری از روستاها، آن‌ها نخستین افرادی هستند که علائم بیماری‌های واگیر یا بحران‌های بهداشتی را تشخیص داده و به مراکز بالادست گزارش می‌کنند. همین عملکرد سبب شده شاخص‌های سلامت در مناطق محروم کردستان به شکل محسوسی بهبود یابد.

چالش‌های امروز بهورزان در مناطق محروم

با وجود نقش تاریخی و اجتماعی بهورزان، مسیر خدمت‌رسانی آنان به‌ویژه در روستاهای دورافتاده کردستان با مشکلاتی همراه است. نخست، کمبود امکانات و زیرساخت‌ها باعث می‌شود بار کاری بهورزان چندین برابر شود. بسیاری از آنان مجبورند علاوه بر ارائه خدمات بهداشتی، وظایف اداری و ثبت اطلاعات الکترونیکی را نیز بر عهده بگیرند.

دومین چالش به مسائل معیشتی مربوط است. حقوق و مزایای بهورزان اغلب متناسب با سختی کار و شرایط ویژه جغرافیایی این استان نیست. زندگی در مناطق کوهستانی و مرزی، علاوه بر دشواری‌های طبیعی، گاه با محدودیت‌های اجتماعی و امنیتی همراه است. طبیعی است که این شرایط بر روحیه و انگیزه آنان اثر بگذارد.

از سوی دیگر، تغییر الگوی بیماری‌ها و افزایش بیماری‌های غیرواگیر مانند دیابت و فشار خون، مأموریت‌های تازه‌ای بر عهده بهورزان گذاشته است. این تغییر نیازمند آموزش‌های نوین و تخصصی است، در حالی که فرصت‌های آموزشی و ارتقای مهارت برای بسیاری از بهورزان محدود است.

راهکارهای ارتقا و آینده‌نگری در نظام بهورزی

اگرچه بهورزان در کردستان و دیگر نقاط کشور بار سنگینی از نظام سلامت را به دوش می‌کشند، اما استمرار این نقش نیازمند اصلاح و تقویت سیاست‌های موجود است. نخستین گام، توجه به شأن حرفه‌ای آنان و فراهم کردن مسیرهای ارتقای شغلی است؛ مسیری که بتواند انگیزه و احساس تعلق سازمانی را تقویت کند.

افزون بر این، بازنگری در نظام پرداخت ضروری به نظر می‌رسد. افزایش حقوق و مزایا متناسب با سختی کار در مناطق دورافتاده، نه تنها عدالت سازمانی را برقرار می‌سازد، بلکه مانع از مهاجرت یا ترک شغل نیروهای باتجربه خواهد شد.

سرمایه‌گذاری در آموزش‌های نوین و تجهیز خانه‌های بهداشت به فناوری‌های دیجیتال نیز اهمیت دارد. در شرایطی که بسیاری از روستاهای کردستان با کمبود پزشک و امکانات تخصصی مواجه‌اند، بهره‌گیری از سلامت دیجیتال می‌تواند بهورزان را قادر سازد خدمات پیشرفته‌تری ارائه دهند و نقش مشاوره‌ای خود را تقویت کنند.

نکته مهم دیگر، توجه به سلامت روانی و رفاه شغلی بهورزان است. آنان در خط مقدم مقابله با بحران‌ها قرار دارند و گاه با فشارهای اجتماعی و روانی جدی مواجه می‌شوند. ایجاد سیستم‌های حمایتی و شبکه‌های همیاری می‌تواند به افزایش تاب‌آوری آنان کمک کند.

روز بهورز تنها یک مناسبت تقویمی نیست؛ بلکه یادآور مسئولیت تاریخی و اجتماعی کسانی است که در سکوت کوه‌ها و روستاهای دورافتاده، سلامتی را به خانه‌ها هدیه می‌دهند. در کردستان، که شرایط جغرافیایی و محرومیت‌های منطقه‌ای دشواری‌های مضاعفی ایجاد کرده، بهورزان بیش از پیش شایسته تقدیر و حمایت‌اند.

تجربه موفقیت‌های گذشته نشان داده است که سرمایه‌گذاری بر این قشر، سرمایه‌گذاری بر سلامت نسل‌های آینده است. اگر سیاست‌گذاران با نگاهی آینده‌نگر به ارتقای جایگاه حرفه‌ای، رفاه معیشتی و توانمندی‌های علمی بهورزان توجه کنند، می‌توان مطمئن بود که این ستون‌های استوار نظام سلامت همچنان با انگیزه و توان بیشتر، چراغ خانه‌های بهداشت را روشن نگاه خواهند داشت.

انتهای خبر/