به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «کردتودی»، در آستانۀ شانزدهم آذر، روز دانشجو، بار دیگر روایت دانشگاه و دانشجو در متن ایران جاری می‌شود؛ روایتی که نه‌فقط تاریخ، که امروز و فردای این سرزمین را شکل می‌دهد، هرچند سنگینی چالش‌ها بر دوش جوانان کشور پیداست، اما میل به ساختن، میل به قوی‌تر شدن و میل به پیوند با یکدیگر، همان نیرویی است که دانشگاه را به مرکز تپندۀ «ایران قوی» بدل می‌کند.

دانشگاه همیشه صحنۀ روایت‌های بزرگ نیست؛ گاهی یک اتاق مطالعه کوچک، یک آزمایشگاه ساده، یا یک گروه پژوهشی ناشناخته، محل تولد داستان‌هایی است که ارزششان کمتر از حماسۀ ملی نیست مثل روایت دانشجوی مهندسی‌ای که شبانه‌روز بر روی طرح بومی‌سازی یک قطعه صنعتی کار می‌کرد، آن‌قدر که نور چراغ مطالعه‌اش با طلوع آفتاب قاطی می‌شد.

روزی که نتایج تست اولیه موفقیت‌آمیز شد، استادش گفت: «این یک لحظه علمی نبود، یک لحظه ملی بود.» یا دانشجوی پزشکی‌ای که در دوران کارآموزی، از فرط خستگی پشت میز به خواب می‌رفت اما صبح فردا دوباره در بخش حاضر بود، چون معتقد بود هر بیمار فرصتی برای بهتر شدن کشور است و این‌ها روایت‌های کوتاه‌اند، اما ریشه‌دار؛ روایت‌هایی که نشان می‌دهد چگونه تلاش فردی می‌تواند در مسیر ایران قوی اثر بگذارد.

این قصه‌ها در گوشه و کنار دانشگاه‌های کشور فراوان‌اند؛ دانشجویانی که از دل دشواری‌ها عبور می‌کنند، گاهی با کمترین امکانات، اما با بیشترین امید. امیدی که نه شعار، بلکه حاصل باور به توانایی خویش و اعتماد به همراهان دانشگاهی است.

اگر امروز از «دانشجو» سخن می‌گوییم، در واقع از نسلی صحبت می‌کنیم که می‌داند پیشرفت ملی بدون پیشرفت فردی و جمعی ممکن نیست آنان یاد گرفته‌اند که هشتگ‌های فضای مجازی را از سطح شعار به سطح شبکه‌سازی مؤثر ارتقا دهند؛ از #دانشجوی_توانا تا #ایران_قوی یا #علم_برای_پیشرفت، این هشتگ‌ها برایشان فقط بازی‌های دیجیتال نیست، بلکه نوعی اعلام حضور، اعلام مسئولیت و دعوت به همکاری است.

در سال‌های اخیر، دانشگاه شاهد شکل‌گیری حلقه‌های تازه‌ای از ارتباط میان دانشجویان بوده است؛ حلقه‌هایی که بیش از پیش به‌جای رقابت‌های فرساینده، بر هم‌افزایی علمی، پژوهشی و اجتماعی تکیه دارند.

دانشجویانی که در بستر پلتفرم‌های مشترک، گروه‌های مطالعه، انجمن‌های علمی، استارتاپ‌های دانش‌بنیان و حتی رویدادهای کوچک خودجوش، برای هم فرصت می‌سازند.

شاید یکی از مهم‌ترین سرمایه‌های امروز دانشگاه، همین شبکه‌هایی باشد که دارند آرام‌آرام ولی پیوسته، مرزهای میان رشته‌ای، میان دانشگاهی و حتی میان‌نسلی را کم‌رنگ می‌کنند.

دانشجو بودن یعنی در نقطۀ تلاقی خواستن و توانستن ایستادن، یعنی پذیرفتن اینکه راه سخت است، اما نه آن‌قدر که امید را خاموش کند.

 دانشجویان امروز بیش از هر زمان دیگری می‌دانند که پیشرفت علمی بدون پشتکار نفس‌گیر ممکن نیست؛ همان پشتکاری که در پایان‌نامه‌هایی دیده می‌شود که نیمه‌شب در خوابگاه و کتابخانه تکمیل می‌شوند، در آزمایش‌هایی که ده بار شکست می‌خورند و یازدهمین بار به نتیجه می‌رسند، و در فعالیت‌های اجتماعی‌ای که بی‌صدا اما مؤثر، فرهنگ دانشگاه را غنی‌تر می‌کنند.

روز دانشجو، روز تجلیل از همین کوشش‌هاست؛ اما در سطحی عمیق‌تر، روز یادآوری مسئولیت متقابل جامعه و دانشگاه نیز هست. جامعه‌ای که دانشجو را می‌بیند، باید بداند که آینده‌اش در دستان همین نسل رقم می‌خورد و دانشجویی که جامعه را می‌بیند، باید بداند که هر قدم کوچک علمی یا فرهنگی او در نهایت در مسیر استحکام و اقتدار ملی قرار می‌گیرد.

 امروز شاید بیش از هر زمان دیگری، نیازمند روایت‌هایی هستیم که امید را بازگو کنند، تلاش را به تصویر بکشند و از مسیرهای واقعی رسیدن به «ایران قوی» بگویند؛ روایت‌هایی که نشان دهند دانشگاه همچنان زنده است، همچنان می‌اندیشد و همچنان می‌سازد.

در روز دانشجو، باید دوباره به خود یادآوری کنیم که هشتگ‌های مثبت، شبکه‌سازی مؤثر، و روایت‌های انگیزه‌بخش، نه‌فقط ابزارهای رسانه‌ای، بلکه سرمایه‌های نرم توسعه علمی و اجتماعی‌اند. هر بار که دانشجویی از تجربه خود می‌نویسد یا داستانی از تلاش هم‌دانشگاهی‌اش روایت می‌کند، چراغی روشن می‌شود. هر بار که شبکه‌ای از دانشجویان بر پایه اعتماد و همکاری شکل می‌گیرد، پلی به‌سوی فردایی روشن‌تر بنا می‌شود.

یادداشت امروز، دعوتی است برای دیدن این چراغ‌ها و ساختن این پل‌ها. دانشجو بودن یعنی ایستادن در مرز میان امروز و فردا؛ یعنی ساختن آینده‌ای که ایران را قوی‌تر، آگاه‌تر و امیدوارتر کند. در این مسیر، هر روایت کوتاه تلاش، هر شبکه‌سازی کوچک، و هر هشتگ مثبت، بخشی از پازل بزرگ ساختن آینده ایران است.

روز دانشجو مبارک.

نویسنده: مهوش رحیمی